Berlin. Basen Anioła Jakby na przycisk. Język się zmienia. Przełącza na niemiecki.
O ósmej wybiegam z domu. Do lekarki za rogiem. Potrzebny jest mi trzeci zastrzyk na tężec. Potem będę miała spokój na następne dziesięć lat. Powiedziała mi lekarka rok temu. I prosiła, żebym pamiętała. Przyjść. Za rok. Czas staje się coraz bardziej względny. A myśli coraz bardziej jasne.
Wolfgang śpi mniej więcej tyle godzin, ile spędził w samolocie. Wczoraj. Lub przedwczoraj. Nie mam pojęcia, skąd się bierze czas.
O dwunastej mam wizytę u fryzjerki na placu Łużyckim. Chcę się pozbyć farby na głowie. Resztki japońskiej czerwieni. Nie rozumie. Nic mi się nie chce wyjaśniać.
Trwają prace przy Basenie Anioła. Wykopują go. Jak podczas pierwszej zimy. Kiedy to było? Kiedy przeprowadziliśmy się do wschodniej części miasta. Do cieni po murze. Którego wtedy już nie było. Czas nie zna granic. Teraz ponownie wydobywają gruzy i piasek z Basenu. W grudniu. Wzmacniają nareszcie (po ilu latach?) brzegi. Wsypują żwir. Odcinają trzciny. Łabędziątka dorosły, zrobiły się białe i odleciały. Tak samo czaple. Wzięły nogi za pas. Wielkimi krokami. Przyjdzie zima. Która w tym roku?
O trzynastej zmierzam w kierunku Schönleinstrasse. Przez Kottbusser Tor. Przemierzam jakby ogromną poczekalnię. Dworca głównego. Na ziemi niczyjej. Gdzie zlikwidowali kierunki jazdy. I poczucie bycia w domu.
Wolfgang pojechał w odwiedziny do ojca, który go nie rozpoznaje.
Wieczorem siedzimy w naszej kuchni. Pijemy czerwone wina.
Archanioł na dzwonnicy ruiny kościoła św. Michała jest teraz oświetlony nocą. Skądś tu przypływają pieniądze. A nad dawną strefą śmierci zbija się czas na niebo.  ¶ 10:58 PM