Życie na biało Nasze życie pingwińskie: spotkamy się w Berlinie. Wolfgang leci pod wiatr. Zajmuje mu to czternaście godzin zamiast trzynastu. Spóźnił się na połączenie we Frankfurcie. Wylądował późniejszym samolotem w Tegel. Walizka jego nie nadążyła. Ja ląduję punktualnie na lotnisku Schönefeld. Mam tylko bagaż ręczny i udaję się w kierunku dworca kolejki miejskiej.

Nasze życie pingwińskie: jemy u Toni. Wolfgang jest zmęczony. Ja czekam w nocy na walizkę. Czuję się gościem we własnym mieszkaniu. Szukam śladów (czegokolwiek) na pustym biurku. Walizka puka do drzwi po północy. Tragarz pyta, czy zbieram kamienie. Owszem, przytakuję. Ale to jest walizka męża. Który już spokojnie śpi. I zbiera sny. Pomiędzy Guangzhou a Berlinem. Ja przybyłam tylko z Krakowa. I mimo to nie wiem, gdzie jest moje miejsce.  ¶ 11:06 PM